วันอังคารที่ 5 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

บทที่ 6 ก็แค่ไม่รัก

ก็แค่ไม่รัก

วันที่จบกัน เธอถามตัวเองว่า

โกรธเกลียดเขารึเปล่า...ก็ไม่ใช่

เบื่อหน่ายกันรึเปล่า...ก็ไม่ใช่อีก

แล้วทะเลาะกันใช่ไหม...มันไม่ใช่ทั้งนั้น

มันก็แค่ไม่ได้รักกันเหมือนเดิม

ไม่ได้รู้สึกดีๆกันอีกก็เท่านั้น

แค่นี้มันก็มากพอที่จะทำให้คนเราเลิกกันได้แล้ว

เมื่อคนเราจะเลิกกันก็ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรมากมายก็ได้

ไม่ต้องทะเลาะกันจนมองหน้ากันไม่ติด ไม่ต้องโกรธแค้นจนชาตินี้ขออย่าได้เจออีก

แค่เธอไม่รู้สึกพิเศษต่อกันอีกแล้วมันก็เหตุผลที่ดีพอจะทำให้เธอเลิกกันได้

ความรู้สึกแบบนี้มันจะเหมือนไม่เจ็บปวด เหมือนกับว่าเธอเป็นแค่คนเคยรู้จัก

แต่แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรพอจะคุยได้ยืดยาวอีก เมื่อมันจบลงเธอจึงไม่ทุรนทุรายนัก

อาจแค่รู้สึกว่ามันขาดหายไปแต่มันไม่ใช่ส่วนประกอบสำคัญแน่ๆ

จบแบบนี้จึงดีแล้ว ไม่มีใครรู้สึกถูกทำร้าย ต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะไปคนละทาง

ในแบบสันติวิธี

บทที่ 5 มือที่สาม

มือที่สาม
ปัญหามือที่สามเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นบ่อยมาก

และเมื่อเกิดขึ้นแล้ว

เธอไม่ควรทำตัวเป็นนางมารร้ายคอยตามราวี

อย่างไรซะเขาก็หมดใจจากเธอนานแล้ว

เพียงแต่อาจยังรอเวลาเหมาะๆเพื่อที่จะบอกเลิก

ถ้าเธอคิดว่าตัวเองมีคุณค่าพอ

ก็ไม่ต้องรอจนถึงวันนั้นหรอกนะ

แม้เธอจะเกิดมาเพื่อเป็นแม่พระ คอยให้อภัยคนได้ทุกเรื่อง แต่สำหรับความรักแล้ว

มันเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆมันเป็นเรื่องของเธอแค่สองคน ดังนั้นเธอจะตัดสินใจอะไร

ลงไปก็คงมีแค่เธอกับเขาที่ร่วมกันรับผิดชอบในความรักครั้งนี้

ในเมื่อเขามีคนใหม่ในเวลาที่ยังคบอยู่กับเธอก็แสดงว่าเขาไม่ได้ให้เกียรติเธอเลย

และเป็นไปได้ว่าในไม่ช้ามือที่สามก็จะเป็นตัวจริงของเขา ดีไม่ดีเธออาจตกที่นั่งลำบากกลายเป็น

ส่วนเกินในชีวิตของเขา การเดินออกมาก่อนที่อะไรๆจะสายเกินไป คงดีกว่าปล่อยให้รักเธอ

จบลงน้ำเน่าแบบรักสามเส้า แถมนางเอกก็อาจจะกลายเป็นนางร้ายนอกจอไปอีก

วันจันทร์ที่ 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551

บทที่ 4 ห่างกันจนต่อไม่ติด

ห่างกันจนต่อไม่ติด

ถ้าความรักของเธอเป็นประเภทรักแท้

แต่แพ้ระยะทาง

แม้เธออยากให้มันต่อกันให้ติดเหมือนเดิม

แต่มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป

หากเป็นอย่างนั้นสู้เลิกกันไปไม่ดีกว่าหรือ

คงไม่มีกาวอะไรในโลก

จะนำมาต่อความสันพันธ์ที่แตกร้าวได้อีก

ไม่จำเป็นว่าเธอต้องโกรธกัน เธอทั้งสองอาจต้องเลิก

กันเพราะเหตุผลอีกฝ่ายหรือทั้งสองฝ่ายจำเป็นจะต้องแยก

กันไปอยู่ในที่ไกลตา ความห่างไกลเมื่อไม่รักษาให้ดีก็ต้องมี

วันจืดจางในที่สุดก็จะไม่เหลือความรู้สึกผูกพันกันอีกแล้ว

เมื่อเธอกลับมาพบกันและรู้ว่าไม่มีทางต่อกันติด
ไม่ว่าเธอพยายามเพียงใดก็ยังรู้สึกว่าเหมือนคนแปลกหน้ากันอยู่ดี

บางทีความห่างนี้แหละก็ช่วยพิสูจน์ใจพวกเธอ
แล้วทีนี้เธอก็รู้แล้วว่าควรอยู่ต่อหรือไปดี

บทที่ 3 ขอร้องละว่าอย่าทำ

ขอร้องละว่าอย่าทำ

หากสิ่งที่เธอทำไปแล้วมันให้ผลดีกับเธอก็ทำไปเถอะ

เพราะชีวิตเป็นของเธอเองอยู่แล้วใช่ไหม

แต่กับสิ่งใดที่ทำไปแล้วมันไม่มีประโยชน์

ทำไปแล้วมันทำร้ายตัวเอง

ทำไปแล้วคนอื่นไม่เจ็บ

คนที่เธออยากให้เจ็บเขาก็ไม่ได้มาเจ็บกับเธอด้วย

ขอเธอจงอย่าทำเลยและรู้ไว้ว่า

เขาคนนั้นคงแอบสะใจที่รู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวด

บทที่ 2 ไปกันไม่ได้เลย

ไปกันไม่ได้เลย

ถ้าไปกันไม่ได้เลย สู้อยู่คนละเส้นทางดีกว่า

อย่างน้อยเธอก็ยังได้เห็นและได้ยิ้มให้กันจากที่ไกลๆ

ดีกว่าต้องแยกเขี้ยวใส่กันทั้งๆที่อยู่ใกล้กันเหลือเกิน

เมื่อเธอรู้อยู่เต็มอกว่าเธอทั้งสองไม่เคยเห็นอะไรตรงกันเลย

วันๆเอาแต่ทะเลาะกัน เห็นหน้ากันก็กลัวแต่ว่าจะระเบิดใส่กันเมื่อไร

แบบนี้ขืนคบต่อไปก็คงไม่เกิดผลดีกับใครแน่ บางคู่ก็ทู่ซี้คบกันต่อไป

แต่เพราะความไปกันคนละทิศคนละทางตลอด ย่อมไม่มีวันเดินบนเส้นทางเดียวกันได้

บางครั้งเธออาจพบว่าการเป็นเพื่อนกันอีกครั้งทำให้เธอไม่ต้องทำอะไรแย่ๆใส่กัน

ไม่จำเป็นต้องฝืนความรู้สึกกันต่อไป เมื่อมันไปกันไม่ได้ก็ตกลงไปจากชีวิตของกันและกัน

แต่ขอให้จบลงด้วยความเข้าใจและสามารถยิ้มให้กันได้อีกครั้ง

บทที่ 1 ทำไมต้องทิ้งกันไป

ทำไมต้องทิ้งกันไป

มีเหตุผลมากมายที่ทำให้คนสองคนที่รักมาก

ต้องเดินบนเส้นทางคู่ขนานซึ่งไม่มีทางมาบรรจบกันได้

ในเหตุผลที่ทำให้ต้องเลิกรานั้น

บางครั้งถ้ากลับมานึกดูอีกที

เธออาจเห็นความจำเป็นที่ปฏิเสธไม่ได้

และไม่แน่ว่าเธอจะเข้าใจอะไรๆมากขึ้น